مقدمه:
—آسفالت به‌صورت عام به مایع غلیظ، شبه جامد یا جامدی اطلاق می‌شود که عمدتاً ازهیدروکربن‌هاو مشتقات آنها تشکیل شده است و دردی‌سولفید کربنه‌ بطور کامل حل می‌شود. رويه راهها در اثر عوامل جوي نظير بارندگي، يخ زدگي، تابش خورشيد و اثرات سايشي چرخ وسايط نقليه،لاستيك يخ شكن و ديگر عوامل در طول دوران بهره برداري دچار فرسايش ميشوند. در صورتيكه اقدامات ترميم تصحيح در زمان مناسب روي اين سطوح انجام نشود، خرابي ها گسترش يافته و لايه ی زيرين روسازي نيز دچار آسيب ميگردند.
—آسفالت به آن دسته از مخلوط های قیر و مصالح سنگی اطلاق میشود که برای روسازی سطح خیابان ها و پیاده روها به منظور پوشش  و محافظت روسازی در مقابل عوامل جوی و جلوگیری از فرسایش سطح آنها مورد استفاده واقع میشود.بسته به نوع و دانه بندی  مصالح مصرفی،نوع قیر،روش حمل،ریختن،عمل آوری و نهایتا درجه مرغوبیت،آسفالت دارای انواع مختلفی می باشد.
—1) آسفالت گرم(بتن آسفالتی)
—2)آسفالت سرد
—آسفالت گرم:آسفالت گرم یا بتن آسفالتی ترکیبی از مصالح سنگی مرغوب دانه بندی شده و قیر خالص است که بر حسب نوع قیر مصرفی و دانه بندی مصالح در درجه حرارت 80 الی 170 درجه سانتی گراد در کارخانه تهیه و در همین درجه حرارت در سطح خیابان پخش و کوبیده میشود.مصالح سنگی بتن آسفالتی شامل مصالح سنگی درشت دانه،مصالح سنگی ریز دانه و گردسنگ(فیلر)می باشد.

مطالب مرتبط در این زمینه

انواع آسفالت

آسفالت با توجه به نحوه کاربرد و اختلاط، به سه دسته آسفالت گرم، آسفالت حفاظتی و آسفالت سرد تقسیم‌بندی می‌شود.[نیازمند منبع]
آسفالت گرم

آسفالت گرم به آن دسته از آسفالت‌هایی اطلاق می‌گردد، که در آن‌ها قیر و مصالح سنگی گرماگرم مخلوط شوند و گرماگرم پخش و متراکم گردند.[۱]
انواع آسفالت گرم

آسفالت گرم مصرفی در قشرهای روسازی راه، به شرح انواع زیر است:[نیازمند منبع]

    آسفالت رویه (توپکا):آسفالت رویه آخرین قشر بتن آسفالتی است که در تماس مستقیم با بارهای وارده از ترافیک و عوامل جوی محیط قرار می‌گیرد. آسفالت رویه طوری طراحی و اجرا می‌گردد که تحمل بارهای وارده را داشته و در مقابل اثرات سوء آب، یخبندان و تغییرات درجه حرارت، مقاومت کرده و دوام آورد.
    آسفالت آستر (بیندر):این قشر بتن آسفالتی، بین قشر رویه و قشر اساس قیری و در صورت عدم وجود قشر اساس قیری، بین قشر رویه و قشر اساس سنگ شکسته قرار می‌گیرد.
    اساس قیری:این قشر به عنوان اولین قشر روسازی بتن آسفالتی می‌تواند مستقیماً روی قشر زیراساس و یا اساس قرار گیرد. اساس قیری دارای دانه بندی درشت تر و مقدار قیر آن کمتر از آسفالت آستر و رویه می‌باشد.
    ماسه آسفالت:ماسه آسفالت از اختلاط ماسه شکسته و یا ماسه طبیعی شسته و یا مخلوطی ا ز این دو با قیر تهیه می‌گردد. ماسه آسفالت را می‌توان در قشرهای به ضخامت حداقل ۱۵ میلی‌متر و بیشتر پخش و اجرا کرد. از ماسه آسفالت به عنوان قشر تسطیح آسفالت‌های قدیمی (قبل از روکش) نیز استفاده می‌شود.
    آسفالت متخلخل:این آسفالت از ا ختلاط قیر خالص اصلاح شده با مصالح سنگی صد در صد شکسته دارای دانه بندی باز در کارخانه آسفالت گرم تهیه و با ضخامت حدود ۲۵ تا ۴۰ میلی‌متر اجرا می‌شود. فضای خالی این آسفالت گرم بعد از کوبیده شدن در سطح راه، حدود ۲۰ درصد است. این قشر، جزء سیستم روسازی محسوب نمی‌شود و نمی‌توان از آن بعنوان قشر جایگزین رویه اصلی استفاده کرد.

آسفالت حفاظتی

پخش قیر در راه‌های خاکی، شنی، آسفالتی و بتنی و بلافاصله پخش سنگدانه بر روی آن، یا قیرپاشی بدون سنگدانه و یا استفاده از مخلوط‌های آسفالتی پیش ساخته از نوع دوغاب قیری (اسلاری سیل) و یا میکروسرفیسینگ آسفالت حفاظتی نامیده می‌شود. ضخامت این نوع رویه سازی (میکروسرفیسنگ)، حداکثر ۱۲ میلی‌متر در ۲ لایه است که جزء سازه باربر روسازی راه محسوب نمی‌شود و عملکرد ساز ه‌ای ندارد. در آسفالتهای حفاظتی از قیرهای محلول، قیراب ه‌ها و یا قیرهای خالص با کندروانی کم استفاده می‌شود.
دامنه کاربرد آسفالت حفاظتی

آسفالت‌های حفاظتی برای غیرقابل نفوذ کردن بستر راه، افزایش مقاومت سایشی و لغزشی آن و نیز بهسازی موقت رویه‌های موجود آسفالتی و بتنی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این نوع رویه سازی به علت سرعت و سهولت اجرا و نیاز محدود به ماشین آلات و تجهیزات آسفالتی، در مقایسه با آسفالت گرم، بسیار مقرون به صرفه است.
انواع آسفالتهای حفاظتی

آسفالت‌های حفاظتی به شرح زیر تقسیم‌بندی می‌شود و هر یک به منظور خاصی مورد استفاده قرار می‌گیرد:[نیازمند منبع]

    سطحی یک یا چند لایه‌ای یا چیپ سیلینگ
    سیلکوت‌ها یا اندودهای آ ب بند
    مخلوط‌های آسفالتی قیرابه‌ای مانند دوغاب قیری و میکروسرفیسینگ
    غبارنشانی و روغ ن پاشی راه (جلوگیری از گردوغبار و تثبیت را ه‌های خاکی)