محوطه موردنظر برای احداث ساختمان کانون وکلای دادگستری مرکز،قطعه زمینی است در نزدیکی میدان آرژانتین در شهر تهران با ابعاد تقریبی ۱۸*۵۴ (مساحت ۹۷۲) متر مربع.هدف از احداث ساختمان کانون وکلا، ایجاد مرکزی برای فعالیت های وکلای دادگستری مرکز و بر همین اساس،دارای عملکردهای اداری،آموزشی،انتضامی،حرفه ای و جز آن است.
 
این بنا با استفاده از نماد ترازو به صورت دو حجم متعادل که در یک فضای شفاف معلق هستند، طراحی گردیده و بخشی از مطلب

فضای بین این دو حجم یک شکاف نور است که می تواند شاهین ترازو تلقی شود .
آنچه به عنوان ویژگی های کالبدی طرح در نظر گرفته شده است عبارتند از :
- بهره گیری کامل و معمارانه از شکل و ابعاد زمین
- انعطاف پذیری فضاها برای عملکردهای متفاوت
- بهره گیری ازنمادهایی چون ترازو و نور
 
 
ساختمان کانون وکلای دادگستری در نزدیکی میدان ارژارنتین برای فعالیت های گوناگون وکلای عضو کانون طراحی شده و عملکردهای اداری،اموزشی و حرفه ای است.
نمای بیرونی بنا مفهومی از ترازوی عدالت را یک بار در شکل دو وزنه بزرگ معلق و بار دیگر در سیمای شاهین بزرگ میان دو وزنه به نمایش می گذارد،در حالی که انعکاس بیرونی شناور بودن کل بنادر فضاست. احساس معلق بودن طبقات و احاطه همه جانبه فضا، به محض ورود به طبقه همکف و رویت سطح زیرین طبقات اغاز می گردد و با کشیده شدن نگاه به اسمان،از درون شکاف بین دو بدنه که هر چه بالا می رود بازتر می شود ، تشدید می گردد، و با حضور در طبقات و عبور از راهروی پیرامونی که به دیواره های جانبی نچسبیده اند،تکمیل می شود.
 
 
مشاهده مکرر شکاف بین کف و دیواره راهروها ،احساس شناور بودن در فضا را تداوم می بخشد. علاوه بر خیال انگیز بودن دفاتر کار معلق در فضا ، طرح توانسته است در یک زمین شرقی-غربی کشیده،ضمن اجتناب از نور مزاحم غرب،روشنایی لازم را برای همه فضاها تامین کند ، و به همین دلیل کاربرد سطوح شفاف در نماهای خارجی و داخلی بازتاب موثری بر عملکرد ساختمان شده است.کاربرد مس و برنج در پرداخت هنرمندانه سطح دو بدنه معلق، نقش رقیب و تشدید کننده را نسبت به فضای شفاف و خالی احاطه کننده ایفا می کند و باعث می شود که مکمل نقش افرینی سطوح شیشه ای در دور نمای شهری باشند.مهمترین وی‍ژگی این بنا که آنرا از سایر کارهای معماری متمایز می کند حفظ وحدت در نما وپلان از طریق انطباق نما به روی پلان است، به گونه ای که نوارهای عمودی پلان عینا در نمای اصلی بنا تکرار شده است و به صورت عناصری مکمل هم کار می کنند،که این حالت طراحی در کمتر بنایی تکرار شده است و این ویژگی که نشان از توانایی معمار در خلق اثر، دارد سبب انتخاب ان به عنوان طرح برگزیده برای اهدای جایزه بزرگ معمار در سال ۱۳۸۲ شد.
 
 
تکرار نوارهای عمودی پلان در نما که حالتی مکمل را داراست.
کارشناسان در تحلیل این بنا گفته اند که این پروژه دارای نمایی شاخص است.فضای خالی میانی علاوه بر تامین نور طبیعی به ایجاد عمق بصری در جهت محور طولی ساختمان و گسترش عمودی فضای داخلی کمک کرده است شباهت آرایش پلان و نما انسجام فضایی قابل توجهی را به وجودآورده است.به رغم نکات مثبت فوق،تقسیم سطح محدود بنا به دو قسمت متمایز که توسط فضای خالی از هم جدا شده اند به کاربری بنا لطمه زده است و می تواند با اهداف اولیه پروژه در تضاد قرار بگیرد.

متون غیر قابل ویرایش