امامزاده قاسم:
1-موقعيت طبيعي شهريار
2-موقعيت روستاي بيدگنه
3-مشخصات بنا
4-تاريخچة بنا
5-مالكيت بنا
6-دخل و تصرفهاي انجام شده
7-پيوستها
تصاوير
پلان
كروكي
مقدمه
شهريار يكي از شهرستانهاي دوزاده گانه استان تهران است كه با وسعتي در حدود 1360 كيلومتر مربع در ارتفاع 1160 متري از سطح دريا و بين 30، 5020 تا 10 5130 طول شرقي و 50 3530 تا 15 3545 عرض شمالي قرار دارد. اين شهرستان از شمال به شهرستانهاي كرج و تهران، از شرق به اسلامشهر، از جنوب به رابط كريم و بخش زرند شهرستان ساوه و از غرب بار ديگر به شهرستان كرج محدود مي شود. از نظر طبيعي شهرستان شهريار شامل دشتهاي هموار و حاصلخيز در شرق و نواحي مركزي و شمال شرقي و كوههاي منفرد و گاه پيوسته در بخشهاي جنوبي و غربي است. برخي از ارتفاعات مهم اين شهرستان عبارتند از كوه آق داغ در دهستان بي بي سكينه لا ارتفاع 1401 متر، كوه تخت رستم در دهستان با ارتفاع 1281 متر، كوه تخت تخت كيكاووس در دهستان ملارد با ارتفاع 1205 متر، كوه كفترلو در دهستان اخترآباد با ارتفاع 1476 متر و كوههاي جارو با ارتفاع 2050 مت رو كردها با ارتفاع 1605 متر در مرز شمالي دهستان اخترآباد.
ساختار زمين شناسي شهرستان شهريار غالباً از سنگهاي آتشفشاني در نواحي غربي و خاكهاي رسوبي بر جاي مانده از آبرفتهاي رودخانه كرج در مناطق مركزي و شرقي تشكيل مي شود. سرزمين امروزي شهريار علاوه بر مسيلها و رودخانه هاي موچك فصلي در گذشته تحت تأثير دو رودخانه بزرگ و پر آب بوده است. در شرق اين شهرستان رود كرج با شاخه هاي متعدد از شمال بسوي شرق و جنوب جريان داشت. در مسير اين رودخانه آباديهاي بسيار و اراضي زرايعي وسيعي را مي توان ديد. امروزه به دليل بروز تغييراتي در شرايط جوي، وقوع خشكساليهاي ممتد و بخصوص ساخت سد كرج شاهد بستر خشك رودخانه كرج و شاخه هاي فرعي آن هستيم. با اين حال دره هاي عميق و عريض اين رودخانه و سكونتگاههاي پر شمار پيرامون آن را بايد از نشانه هاي رونق و شكوفايي دشت شهريار در گذشته هاي دور و نزديك تصو كرد. علاوه بر رود كرج ساختار زمين شناختي، شرايط اقليمي، منابع آب زير زميني و مجاورت با تهران را بايد از ديگر عوامل حاصلخيزي و تراكم استقرارهاي انساني در شرق شهريار دانست. در مقابل، غرب شهرستان شهريار سرزميني است خشك با سكونتگاهاي پراكنده و ظاهري بسيار متفاوت با نواحي شرقي. عمده ترين رودخانه اين بخش شور نام دارد كه به دليل وجود درصد بلالاي نمك، آب آن براي مقاصد شرب و زراعي مناسب نيست. رود شور از ميانه مرز شمالي بخش ملارد وارد سرزمين شهريار مي شود. مسير طبيعي رود شور حد غربي دهستانهاي بي بي سكينه، ملارد و جوقين را نيز تشكيل مي دهد. اين رود با گذر از اراضي هموار و زمينهاي خاكي شمال بسوي جنوي و ناهمواريهاي صخره اي مركزي روان شده و سرانجام از جنوب غربي دهستان جوقين، شهريار را بسوي رباط كريم پشت سر مي گذارد. بستر رودخانه شور با توجه به موقعيت جغرافيايي آن در نواحي مختلف شكلهاي متنوعي دارد. به عبارت ديگر در قسمتهاي شمالي به دليل ساختار رسي سواحل اطراف و فرسايش تدريجي و طغيانهاي فصلي شاهد دره هاي باز و وسيع و نسبتاً كم عمق هستيم اما در قسمتهاي مركزي و جنوبي وجود گسلي بزر از يك سو و جريان مسامر رودخانه در طول تاريخ از سوي ديگر موجب شده تا امروزه با دره هاي عميق و كناره هاي صخره اي و مناظر شگفت انگيز روبرو باشيم. علاوه بر رودهاي فوق منبع آبي ديگر شهرستان شهريار آبهاي زيرزميني است. اين آبها به دو شكل چشمه هاي كوهستاني و قناتهاي محلي قابل بررسي هستند. بطور كلي شمار چشمه هاي شناخته شده به 44 عدد مي رسد كه همگگي آنها در دهستان اخترآباد واقعند. وجود و عمر اين چشمه ها بستگي مستقيم به ميزان بارشهاي جوي و مقدار آب در سفره هاي سطحي دارد. قناتهاي موجود در نقاط مختلف شهريار را بايد نشان تلاش مستمر و بهره برداري دراز مدت اقوام ساكن در منطقه از آبهاي زير زميني دانست. تعداد فعلي اين قناتها 38 رشته مي باشد كه عموماً در غرب و در دهستان اخترآباد ايجاد شده اند. طبق بررسيهاي به عمل آمده بارشهاي جوي در شهرستان شهريار طي سال نزديك به 71 روز بصورت باران و 4/10 روز به شكل برف است. همچنين آمار سه دهه گذشته نشان مي دهد كه ميانگين بارش 7/247 ميلي متر بوده و از اين ميزان بيشترين بارندگي به ماههاي بهمن و اسفند اختصاص دارد. از لحاظ پوشش گياهي اراضي كشاورزي، باغهاي ميوه و مراتع كوچك و بزرگ در بخشهاي مختلف شهرستان شهريار ديده مي شود. بر اساس تقسيمات سياسي، شهرستان شهريار از سه بخش اصلي و دهستانهاي تابعه و چند شهر تشكيل مي شود. اين بخشها عباردتند از بخش ملارد با دهستانهاي اخترآباد، بي بي سكينه و ملارد؛ بخش مركزي با دهستانهاي جوقين، رزكان، سعيد آباد، فردوس، قائم آباد و مويز، بخش قدس با دهستانهاي دانش و هفت جوي. در هر كدام از اين بخشها شهرها و شهركهايي نيز وجود  دارد