پاورپوینت بررسی اقلیم و معماري ایرانی 
 
بخشی از مطلب
راه حل هاي اقلیمی را می توان از ویژگی هاي بسیار مهم معماري ایرانی دانست. ایرانیان در طول تاریخ معماري سعی نموده بودند تا با تدابیر گوناکون، در کنار طبیعت پیرامون خود، محیطی را بوجود آورند که کاربر در هر زمان بتواند در ان آسایش نسبی را با توجه به زمان بهره گیري تجربه کند. او در مکانی که در تابستان گرماي طاقت فرسایی داشته است و در زمستان نیز سرمان آن قابل تحمل نبوده با بهره گیري از نکات مثبت همان محل و همان طبیعت، فضاي مطلوبی فراهم می ساخته است. اگر در بالاي سطح زمین دماي زیاد و تابش به او مجال نداده است، ه زیر زمین روي آورده و در ارتفاع پنج یا شش متري فضایی خنک بوجود آورده است. بدون وسیله مکانیکی اي که به محیط زیست لطمه وارد کند، تابستان گرم را به بهاري خنک تبدیل می کرده است. از تابش خورشید در زمستان با قرار دادن اتاق هاي زمستانی در جبهه شمالی بهره گرفته است و اتاق کوچک با بازشو هاي کم براي شبهاي زمستان بوده است. در سوي مقابل آن تالار بزرگ و دیگر فضا هاي تابستانی پشت به آفتاب جاي می گرفتند. 
نگرش اقلیمی 
نگرش اقلیمی مانند هر نگرش دیگر با کاربر خود از چگونه دیدن معماري می گوید. به او می گوید یک بنا یک آسایشگاه اقلیمی است و آن را باید با شرایط محیطی اش سنجید. مطلق بینی اقلیمی به معناي این است که آب و هوا را عامل نخست در شکل گیري فضاي معماري و دیگر اجزاي آن بدانیم. به دلایل چندي نگرش اقلیمی در این جا مورد توجه قرار گرفته است: 
1-    تأثیر و نفوذ این نگرش در فرهنگ آموزش معماري ایران. 
2-    وجه کاربردي آن که در دنیا به پیشرفت هاي بزرگی نایل آمد اما متأسفانه در جامعه ما تأ ثیر بسزایی نداشته است. 
3-    کاربرد آن به عنوان ابزاري براي خواندن معماري گذشته و بومی ایران. 
سه جزء اصلی نگرش اقلیمی انسان، سرپناه و محیط طبیعی می باشند. براي دستیابی به مقصد، یک اقلیم گرا باید از ابزار خاصی بهره گیرد. این ابزار را علوم تجربی گوناگون مانند زیست شناسی، آب و هوا شناسی، مصالح شناسی و ... در اختیار او قرار می دهند. 
 فرایند روش اقلیمی 
این فرایند را می توان به بخش هاي زیر تقسیم نمود: 
1-    انتخاب مکانی مشخص 
2-    شناسایی رابطه مکان مورد نظر و تقسیمات اقلیمی 
3-    بررسی اطلاعات آب و هوایی مکان مورد نظر 
4-    تحلیل اطلاعات به دست آمده 
5-    ارایه احکام معماري 
 اقلیم گرایی – فضا، گونه و شکل 
فضا از نگاه اقلیمی جایی ست که مصرف کننده باید در آن آرامش نسبی اقلیمی داشته باشد. بنابراین حجم جاي دهنده باید طوري طراحی گردد که ما را به این هدف برساند. به سخن دیگر، فضاي معماري به یک حجم مشخص تقلیل می یابد که تابعی از عناصر و عوامل آب و هوایی است. 
گونه یا تیپ Type در نگاه اقلیمی شیئ است که ویژگی هاي مشترك معماري – اقلیمی گروهی از بنا ها را در یک اقلیم مشابه دارا باشد. پس بودن در یک اقلیم و راه حل هاي معماري مشابه دو عامل مهم در تعریف گونه می باشند. که هم براي اجزاي معماري مانند مصالح یا نوع سازه و هم براي بناهایی با کارکرد خاص قابل تعریف کردن و استفاده است.