استفاده از ارسی در معماری از قرون دهم و یازدهم شروع شده، اما طرحهای به کار رفته در آن از دیرباز در پنجره سازی رواج فراوان داشته است.
در و پنجره های مشبک با شیشه های رنگی یا ساده در عین حال که حفاظ تنوع مناسبی در برابر آفتاب گرم و تابان ایران به حساب می آید، نور را نیز در رنگهای متنوع و متعدد منعکس می کند و خود این جلوه ای خاص به تزیینات بنا، از جمله گچبری و آ یینه کاری می دهد. از آنجا که این نوع در و پنجره ها در قسمتهایی از ساختمان که مورد استفاده بود قرار می گرفت فضایی آرام و دلنشین را برای کار و استراحت به وجود می آورد و اشعه آفتاب را به خوبی کنترل می کرد؛ و همچنین مانع دید ناشناسان از محیط محارم می شد.
ارسی سازی از هنرهایی است که رو به فراموشی گذاشته است و هنرمندان ارسی ساز که تعدادشان بسیار محدود است بیشتر به کار مرمت در و پنجره هایی مشغول هستند که از زمان قاجار یا صفویه به جای مانده است. دلیل اینکه امروز کمتر از این هنر در منازل استفاده می کنند، سبک معماری بناها و آشنا نبودن افراد با این هنر است، و البته دلیل اصلی آن جایگزین شدن در و پنجره های آهنی است که به راحتی ساخته می شود و امنیت بیشتر و هزینه کمتری دارد و شاید به قولی بهداشتی تر است. علاوه بر این موارد، ارسی کاران با تجربه ای که سالهای زیادی از عمر خود را در این حرفه گذرانده اند، هیچ گاه حاضر نشده و حاضر نیستند هنر خود را به راحتی در اختیار مشتاقان آن قرار دهند؛ شاید دلیل آنها برای این سخت گیری ترس از دست دادن بازار باشد و یا شاید می خواهند همان گونه که خودشان با صرف وقت و تلاش فراوان به آن رسیده اند، دیگران نیز با تلاشی سخت و حل مشکلاتی که در حواشی راه یاد گیری آن قرار دارد، این هنر بسیار ظریف و پر دقت را بیاموزند.